Bir filmde yalniz olarak yasadigimizi ve yalniz olarak oldugumuzu soyluyordu karakterlerden biri ya da onun gibi bir sey. Bilemiyorum belki de dogrudur. En azindan birkac kisi icin dogru oldugunu biliyorum.
Duygusal anlamda yalnizliktan bahsetmiyorum. Bir sevgilinin olmamasindan filan degil. Ruhsal anlamda bir yalnizlik. Her an, her yerde, kimle olursaniz olun... Cevrenizde birkac insan olmasi sadece sizi oyalar. Belki o an icin bunu dusunmenizi engeller. O an icin yalnizliginizi unutturur. Ama gercek olan sizin aslinda hep yalniz oldugunuzdur. Yuzler, sehirler ve anlar gecer ama geriye bir tek siz kalirsiniz. Konustugunuzda sizi anlayacak, omzunda aglanacak, sizi tamamlayan kimse olmaz. Yalnizlik; yataga yattiginizda, arabanin arka koltugunda, calisma masasinda, bisikletle dolasirken, muzik dinlerken, yolculukta, bir kafede, yururken, odanizda ve kendinizle basbasa kaldiginiz her anda hissettiginiz seydir. O an herkesin kendi telasinda oldugunu ve yasamlarini akillarindan sizi gecirmeksizin devam ettirdiklerini bilirsiniz. Onlarin yasamlari icin butunu olusturan bir puzzle parcasi gibisinizdir. O olmadiginda da resmin butunu gorulebilen br puzzle parcasi. Yuzleri dusunursunuz sizin icin onemlerini ve onlar icin oneminizi...
Belki de hepsi sacma. Hepsi aptalca bir ergenlik bunalimi. Belki herkes yastiga basini koydugunda 'tek' oldugunu hissediyordur. Ne yone giderse gitsin karanin gorunmedigi bir okyanusta yol alan kucuk bir teknedeymis gibi... Belki de artik hepimiz yalnizizdir. Modern zamanin, ileri teknolojinin, sehir hayatinin bize etkisi de bu olmustur belki: yanibasimizda hep birileri oldugu halde, daima yalniz hissetmek. Belki artik hic kimse bir digerini onemsemiyordur. Her birimiz kendi kucuk teknemizde yol alirken ne birbirimizi ne de karayi gorebiliyoruzdur...
Ya da belki de ben dunyanin kendi cevresinde dondugunu zanneden, onemsiz ergenlik sorunlariyla ugrasan, aglamak icin bahane arayan ve kendini mutemadiyen yalniz zanneden aptal bir 17'yimdir.
Belki yani...
14 yorum:
izledin mi sonunda donnie darko yu?
Ben izlemistim zaten, Ayca izlememisti.
hıı tamam. :)
ps. fb wall una ve tiwtter direct message larına bak bi. buldum filmi.
aptal bi 17 olmaktan kaynaklanan bi duygu değil bu "yalnızlık". insanın kendi olmasıyla ilgili bir durum. insansın ve haliyle tek'sin, benzersiz'sin. insansın ve kendi yolunda yürüyorsun. o yolun bir yerine kadar biri giriyor koluna, sonra başka bir yerinde de bir başkası. sana katılanlar da oluyor.. hemen ilk kavşaktan dönenler de (çünkü onların da yolu orası). ama sonuçta yürümen gereken bi yol var, yürümeye devam ediyorsun. yalnızlığı falan boşver, önemli değil o. yolunda yürümeye bak.
ayrıca... güzel blog, tebrik ederim.
bacak: yazidan guzel yorum yapmak.
estağfurullah.
tekbaşınalıkla yalnızlık.aradaki 7 farkı bulunuz.
hay yaşayın:)
travis: hangimiz? :)
çok tuhaf bi his bu yalnızlık ya iyi mi kötü mü kestiremiyorum. bazen ağlatıyo mesela. duygularım içimde patlıyo anlatamıyorum zaten anlatınca anlamıyolar ve zaten o tuhaf hislerin verdiği tuhaf haz bitiyo anlatınca. bu arada bacak haklı göründü gözüme ve yazını çok benimsedim pek beğendim çenemi de düşürdü gece gece ;)
"duygularım içimde patlıyo anlatamıyorum zaten anlatınca anlamıyolar ve zaten o tuhaf hislerin verdiği tuhaf haz bitiyo anlatınca."
işte bu. :)
charlie kaufman'ın synecdoche,new york filminde şöyle bi dialog vardı:
"- i'm lonely.
- what else?"
her ne kadar bu söz beni diğer yorumlarla ters düşürüyor gibi görünüyorsa da benim söylemek istediğim, hiç kimsenin başının çok da kalabalık olmadığı. bahsedilen yalnızlığın aslında çok kişi tarafından hissediliyor oluşu. ve bunun isteyen ağlak yürekler için bi avuntu sebebi olabileceği. fakat böyle olmanın çok da sıradışı ve/yahut çok kötü bi şey olmadığı. falan
herkes kendisi icin biriciktir ve herkes kendisi icin 'oyle degilim' dese de yalnizdir. ergenlik aglakligidir dersin ama bir kac sene sonra da ayni seyleri hissedersin. bir kac da degil gordugum izledigim kadariyla yirmi otuz sene sonra da ayni seyleri hissedersin. siradanlik. kaka.
Yorum Gönder