12 Eylül 2010 Pazar

12 Dev Adam konulu çok duygusal yarı final yazısı.


Bize bu mutluluğu yaşatan 12 Dev Adam'a sonsuz teşekkürler. O son birkaç dakika ömrümden kaç yıl geçti bilmiyorum ama farkında olmadan dakikalarca saçlarımı nasıl yolduğumu biliyorum. O molanın sanki bir gün gibi geçtiğini biliyorum. O son 4 saniyede Sırplar kenarda sıkıştırdığında ve bir anlık oradan çıkamadığımızda heyecandan bayılmak üzere olduğumu biliyorum. 10 yıldır kendisini çok ama çok sevdiğim Kerem Tunçeri turnikeye gittiğinde top elinden çıktıktan sonraki birkaç salisede potaya girememe ihtimalini düşünerek korkudan kalbimin durmak üzere olduğunu biliyorum. Ardından sayı olduğunda sevinçten nasıl çılgına döndüğümü biliyorum. Ve Semih'in blokuyla noktalanan o yarım saniyede kalbimin atmadığını da biliyorum. Hepsi ama hepsi muhteşemdi. Hiç vazgeçmediğiniz için teşekkürler. Topun potaya girdiği o anda beni ağlattığınız ve kendimi tutamayıp çok uzun bir süre hıçkıra hıçkıra ağladığım için de teşekkürler. Yarın Amerika'ya yenilebilirsiniz ama siz yine de çoktan başardınız. Teşekkürler.


*Çok duygusal oldu farkındayım. Kızlar maç izleyince böyle oluyor ama işte. Bu da hayatın gerçekleri.

1 yorum:

stickman dedi ki...

yalnızca kızlar ağlamadı bu maçın bitiminde. derin bi iç çekiş ve gözlerden bi anda boşalan yaşlar :) ellerimin bi süre titremesi. mücadelenin ödülünü almak harika. yeni yeni kendime geliyorum.