9 saat sonra İstanbul'a gitmekte olan otobüste olacağım. Şu an sıkılıyorum, o zaman da sıkılacağım muhtemelen. Hayatım sıkılmakla geçti. Çocukça gelebilir ama birkaç yıl öncesine kadar canım sıkıldığı için ağladığım zamanlar da oluyordu. Hayır; üzgün değildim, acı çekmiyordum, kızgın da değildim; ama yine de çok sıkılıyordum işte. İçimde, patlayacakmışçasına ve de iç organlarım ile bir miktar kanı çevreme bulaştıracakmışçasına büyüyen, şişen bir şey vardı. Sebebi yoktu, sıkılıyordum işte. Sonra da bu sıkıntı hali yüzünden oturup ağlıyordum. Elimden daha iyisi gelmiyordu. Artık pek ağlamıyorum ama yine de çok sıkılıyorum. Kendimi bildim bileli yapabildiğim en iyi şey: mütemadiyen sıkılmak.
*
“...Çünkü sıkıntı öldürüyor. Ve ama sıkıntı öldürüyor. Acı ve öfke değil, ama sıkıntı öldürüyor. Çok geçici, anlık, masum, makul olabiliyor sıkıntı, ama öldürüyor. Sıkıntı eğlence istiyor, tatil istiyor çünkü. Tatil çoğulluğa, çoğulluk gövdelere, yeni kelimelere, yeni yüzlere yol açarak öldürüyor. Sıkıntı davet ediyor, açıyor. Acı ortak olmayanı defediyor, kapatıyor. Sıkıntı çözüyor, öfke bağlıyor. Sıkıntı plan program demek çünkü. Program yazlıklara savuruyor, sayfiyelere, yumuşak içkilere, pahalı yemeklere yol açarak çözüyor. Acı kendi yasasını durmadan fısıldıyor, öfke hatırlatıyor oysa: Dağılmayın, unutmayın, yetinin, oturun oturduğunuz yerde. ama sıkıntı vuruyor, parçalıyor, gebertiyor. Sıkıntı kutlamalar, şenlikler istiyor çünkü. Sıkıntı ille de dans diyor, kahkaha diyor, acının da öfkenin de içini boşaltıyor. Acı öfke ve korkuyu yeniyor, sıkıntı okşuyor. Sıkıntı arzuyu kaşıyor, acı ve öfke terbiye ediyor. Acı değil, öfke değil, sıkıntı öldürüyor.”
*Murat Uyurkulak - Tol.
